فقر و غنا

شب گذشته تلویزیون فیلم گزارش گونه ای از هتل تاج محل در شهر بمبئی هندوستان نمایش می داد . برای من و امثال بنده که توان و استطاعت دیدار دنیا را ندارند و سایر برنامه های شبکه های متعدد تلویزیونی –البته بجز اخبار و باز صدالبته به کرات!!!- جاذبه ای ندارد ،انتخابی بهتراز دیدن فیلم های مستند نیست و این گزارش نکات تامل بر انگیزی داشت که نوشتن آن  رابرای دوستان مفید دیدم.

ساختمان هتل ،عمری بیش از صد سال داردو از نظر معماری بسیار زیبا و چشم نواز است .موقعیت هتل نیز ،بخاطر مجاورت بادریا ودر کنار بنای معروف دروازه هند استثنایی است .

هزار و پانصد کارمند و خدمه هتل با سرو لباس مرتب و تمیز و با نظم و انضباط در خدمت به مهمانان هتل با روی گشوده و لبخند تلاش می کردند رضایت مهمانان را جلب کنند .

مدیران و کارمندان هتل می گفتند :بر اساس فرهنگ هند ،وقتی مهمانی برای ما می رسد نه تنها او مهمان است بلکه –پناه برخدا-او خداست !!یعنی در واقع مهمان ،خداست !!

با همین دیدگاه و نظر است –که اینطور که در فیلم نشان داده می شد – خدمت کاران به کار در هتل و خدمت به مسافران افتخار می کردند .

هزینه اقامت در این هتل زیاد است و مسافران ، ثروتمندانی از گوشه و کنار دنیا که برای ماندن در این هتل دغدغه پول نداشتند . به طور مثال یک تاجر نفت مشتری پنجاه ساله یکی از سوئیت های این هتل بود .

سوئیتی با بهای هرشب دوهزار پوند –به نرخ امروز حدود یازده ملیون تومان خودمان-و مسافرانی که در این سوئیت  اقامت داشته اند ،اشخاصی نظیر اوباما ،سارکوزی ....و دیگر کله گنده های دنیا و از جمله محمدرضا پهلوی شاه سابق مملکت ما!!

از دیگر مهمانانی که حاضر به مصاحبه شده بودند ،خانم 83ساله ای اهل یونان ،که شش ماه پائیز و زمستان -که هوای یونان سرد است –را در این هتل به سر می بردو بقیه مسافران نیز از همین دست و قماش !!

خوب ، این تا اینجای قضیه ... به قول معروف دارندگی است و برازندگی !!!

اما نکات جالب و تاءسف باری هم در کنار این گزارش وجود داشت . این که 55درصد مردم شهر بمبئی زاغه نشین هستند و سرپناه و مسکن مناسبی ندارند . بیش از بیست درصد مردم زیر خط فقر به سر می برند -و البته تعریف خط فقر در هندوستان احتمالاً با کشورهای مرفه و برخوردار فرق اساسی دارد.

اگرچه دوربین فیلمبردار بیشتر از همه خود هتل و خدماتش را برجسته می کرد ،سه سطح مشخص از مردم در فیلم نمود داشتند .

یکی ثروتمندان و سیاستمدارانی که میهمان ویژه هتل بودند

دیگری زاغه نشینانی که در مسافتی نه چندان دور از هتل در فقر و فلاکت زندگی می کنند

و گروه سوم خدمه و کارکنان هتل که بینا بین این دو گروه هستند .

بارها و بارها در حین دیدن فیلم این شعر معروف باباطاهر به یادم افتاد که می گوید :

اگر دستم رسد برچرخ گردون

ازو پرسم که این چین است و آن چون

یکی را می دهی صد ناز و نعمت

یکی را نان جو آلوده درخون ...

پی نوشت :

از همه خوانندگان عزیزی که در پست های قبلی حقیر کامنت گذاشتند و بنده در جواب کوتاهی کردم پوزش می طلبم .