تو آنی که می اندیشی

جوان که بودم خیلی به عرفان علاقه مند بودم ومرتبا کتاب های عرفانی و شرح حال عرفای بزرگ را می خواندم.عرفان از آنجا برایم جاذبه داشت که درباره مقوله عشق صجبت می کرد واز آنجا که  هیچ چیز در این دنیا برای من بالاتر از عشق وجود ندارد،سخت مجذوب آن شده بودم.باری هرچه بیشتر جستجو می کردم بیشتر گیج میشدم که چطور امکان دارد این همه آدم تجاربی تا این حد متفاوت داشته باشند آن روزها نمیدانستم که داستان،داستان فیل در خانه تاریک مولانا هست و اگرچه همه درباره یک چیز صحبت میکنند اما بسته به گرایشات ذهنی اشان برداشت های بسیار متفاوتی از یک موجود واحد ارائه میدهند و دلیلش هم همان بود که شیخ ابوسعید ابوالخیر فرموده است:برای رسیدن به خدا به عدد نفوس بشر راه وجود دارد. در نتیجه اگر از هر عارفی بپرسید ماحصل این همه سال طی طریق برای تو چه بود؟ پاسخ های بسیار متفاوت خواهید شنیددرنتیجه  اگرچه عرفان کلاسیک ایرانی و اسلامی روشی عالی است اما تنها روش نیست.عرفای مذاهب دیگرنظیر  بودایی و مسیحی هم به نتایج شگرفی دست یافته اند. به نظرم تمامی ریاضت های سختی که عرفا برای تذکیه و رام کردن نفس بر خود هموار می کردند در حقیقت برای این بوده که بتوانند مهار فکر و اندیشه اشان را در دست بگیرند وبرای دانستن قدرت فکر و اندیشه کافیست فیلم (راز) یا (secret) دیده باشید اما از آن بهتر چهار اثراز اسکاول شین است:

اغلب مردم فکر می کنند زندگی میدان جنگ است ولی این طور نیست.زندگی فقط یک بازی ساده است. اما بدون آگاهی از قوانین معنویت نمیتوان دراین بازی برنده شد.در این جهان هرچه بکاری همان را برداشت خواهی کرد.هر عملی که فرد انجام میدهد و هرکلامی که بر زبان می آورد،به او باز می گردد.اگر نفرت بورزد مورد تنفر قرار خواهد گرفت،اگر عشق بورزد دیگران به او عشق خواهند ورزید اگر دروغ بگوید به او دروغ خواهند گفت واگر خیانت کند به او خیانت خواهند کرد. انسان با نیروی خیال میتواند سرنوشت خود را ترسیم کند:بخواهید تا خواسته شما اجابت شود بجویید تا بیابید.انسان تنها باید این را بداند که نمیتواند چیزی که سهم او از هستی نیست بدست آورد (چشم داشتن به دارایی دیگران.خانه، پول،همسرو....)ودر راه رسیدن به آنچه در اندیشه ما هست باید از (ترس) به دور بوده و به سلاح(ایمان) مسلح باشیم...

 خواندن چندباره این کتاب ارزشمند را به دوستان عزیز توصیه میکنم