قطعه ای از بهشت

بعدازظهرداغی بود و  وعده  یـاری ، مرا به محلات پونک کشاند . به انتظار دیدارش دراندیشه آسودن برکناره راهی بودم  که از دور ، کوتاه دیواری رخ نمودبا قامتی‏ گِلی‏ و‏سَری ، ‏سبز از علفهای‏ کوتاه . که تاکناره میدانکی امتداد داشت . و آن را دری چوبین بود که از خاک زمین چند پـله فراتر می‏ رفت .  دربـازبـود ، چـنانکه پـنداشتی از‏آخـرین بستنش سـالـها گـذشته اسـت و همچنین از برپائی اش درمیانه آن دیوار . باخود اندیشیدم که مکانی متروک است لیک چو به نزدیکی آن رسیدم دریافتم که قدمت آن به باستان نخواهد رسید و چون مقابل آن در، ازرفتن باز ایستادم ، آنسوی دیوارنمایان شد.قبرستانی  بود در چندین سطح که در شیبی نه‏ چندان تند بناشده بود . در امتداد ردیف قبرها درختانی جوان با سایه های تنک  تابش آفتاب را لطیف کـرده‏ بودند واز پـای‏ آنـها جـوی‏ آرامـی‏ درگذربـود .
قـدری تـامـل‏ کردم وازخاطرم گذشت که درخاک خفتگان این دیار مرا طلب کرده اند ، پس به اذن دخولی قدم برپله نخست نهاده خودرا بالاکشیدم و همانطورکه محو تماشا بودم پله های بعدی یک به یک طی شد . درسایه درختان ، چند نیمکت دیده می شد که پـیرمردانی سپیدموی برآنها لمیده ،گذرجوی را به نظاره نشسته بودند . درگوشه شرقی ، آبگاهی نیمه ژرف دیده می‏ شدکـه از چـاه قـرینش پـرشـده و سـرمنشاء جـویها بود .
بـه کـنار اولـین ردیـف قـبرها رسـیده بـودم که آواز پرندگان ازمیان شاخه ها بلندشد و پروازجمعشان خـطی کـبود تـا انـتهای آسـمان قـبرستان کشید . درسـایه‏ هـا نسیم خـنکی مـی‏ وزید چنانکه گویی گـرمـای تـابـستان را بـه ایـن دیـار راهـی نیست .
سـنگ نـوشـته هـا به تـائید درخـتان قـبرستان خبراز جوانی آن می‏دادند .
 چند ردیف از قبور را طی کرده و قدری بالاتر رفتم و باز بالاتر . هیچ سنگی خالی از نشان شهادت نبود .آنـسوتر از بـالاترین ردیف نیمکتی سایه دار یافته ، نشستم تا خستگی راه زتن بدر رود . تامل احوال این خـفتگان می‏ کردم و درانـدیشه دیـگرشـهیدان بـی مـزار وکفن بودم که به ناگاه اصوات جمعیتی مرا بخود بازآورد .
گویی که فوج فوج  فرشتگان بر زمین نازل شدند . یاران دبستانی بودند که از راه مدرسه به شتاب و سطل بدست می‏ آمدند و از جویها آب برداشته بشستشوی قبرها می نشستند ، و بوسه برتک تک سنگها می زدند . یکی بـرادر ، یـکی ‏بـابـا ، یـکی‏ عـمـو ، یـکی دایـی . و لـطیفتران ایـشان از کیفهای کوچکشان بازیچه هایی ‎درآورده برسنگها می نهادند که : “ آنچه فرستادی امروز بدستمان رسید” .
مدتی مدید گذشت تا توان نگاه برگرفتن از این جماعت مرا میسرشد. اشک دیده به آب جوی شستم  و پیران سپیدموی را دیدم که به پرکردن سطلهای فرشتگان مشغولند .
باخود اندیشیدم که این دیار نه از جنس خاک زمین است و اینان سماواتیانند . پس برخاسته پله ‏های آسمان را بازگشتم و پـای بر نطع زمین گذاشتم تا از وعده خـاکیان بـازنمانم .