من با سوادم!؟

سلام

امروز روز سوادآموزی است. (سالگرد تشکیل نهضت سوادآموزی 58)

سواد! لغتی است که بارها و بارها مرا به پرحرفی کشانده

خوو، دبستانی که بودیم تصورم از آدم باسواد یکی بود که خط خوانا داشت و روخوانی خوبی هم داشت.

بعدها کسی که دبیرستان رو تمام می کرد و دیپلم داشت باسواد بود.

بعدتر کسی که دانشگاه می رفت و لیسانس می گرفت و ...

دنیا گرد است و همطاف پس از چرخ زدن، دوباره رسید به همان تصور ابتدایی : باسواد کسی است که خواندن بلد باشد و صحیح نوشتن رو بداند.

بلد باشد مطالعه کند. بلد باشد بخواند (خواندن، بلدی می خواهد خوو... توانایی سکوت کردن می خواهد... قابلیت انتخاب کردن نوشته ها می خواهد... قدرت فکر می خواهد)

به نظر شما الان ما باسوادتر هستیم؟

 ...

+ سوادزندگی -فردی ماهرتر و موفق تر

چندسال پیش، محمدرضا شعبانعلی، بی سوادی را، به دو دسته‌ی سیاه و سفید تقسیم کرد:
بی سوادی سیاه، همان شکلی از بی سوادی است که در نخستین نگاه، مشاهده و درک می‌گردد. اینکه چه کسی نمی‌تواند اسم خود را روی برگه‌ی کاغذ بنویسد یا تابلوی یک خیابان را بخواند.

بی سوادی سفید؛ چیزی که می‌تواند موجب هراس ما شود، کسانی که در ظاهر توانایی خواندن و نوشتن دارند،اما...

اما منافع بلندمدت دیگران را قربانی خواسته‌های خود می‌کنند، آنها بی سواد نیستند. بسیاری از آنها از بالاترین سطوح سواد بهره‌مند هستند.
پیچیده‌ترین مشکلات ارتباطی و اجتماعی، مربوط به خانواده‌های بی سواد نیست، بلکه مربوط به خانواده‌هایی است که مجموعاً چندین دهه از عمر خویش را صرف نشستن روی نیمکت های کلاس و مدرسه و دانشگاه کرده‌اند.

و

این روزها سالروز فوت یک باسواد هم هست.

سر چارلز اسپنسر چاپلین 25 دسامبر سال 1977 در سن 88 سالگی درگذشت.