دوگانگی تلخ

برخوردهای دوگانه یکی از مظاهر مشخص تبعیض و ظلم می باشد . شاید برای همه مواجه شدن با برخوردهای دوگانه لحظات تلخی را رقم زده باشد . جایی کاری برای شما ممنوع باشد برای دیگری موجب تشویق!! قانون برای شما تفسیری سلبی داشته باشد و برای فرد دیگری تفسیر خلاف آن ارایه میشود! آن لحظه می توان تبعیض را تا اعماق وجود حس کرد. این دوگانگی در همه جا تلخ و ناپسند است چه در مورد مسائل خانوادگی باشد چه اجتماعی و چه بین المللی. اما اینجا روی صحبت من صحنه روابط بین المللی است و رسانه ای . 

 

حوادث تلخی که در فرانسه پیرامون مجله شارلی ابدو روی داد یکبار دیگر این دوگانگی را بشکل زننده ای عیان کرد. آنجایی که داعش در منطقه سرهای بیگناهان را از تن جدا میکند شاهد عکس العمل هایی از طرف دول غربی هستیم که بیشتر بوی مدارا میدهد اما در فرانسه ده ها رهبر غربی بی معطلی گرد هم می آیند و اعلام همبستگی میکنند! در آفریقا بوکو حرام تسمه از گرده ملتها کشیده است دریغ از یک گردهمایی و اعلام همبستگی اما کشته شدن چند نفر در پاریس روزها رسانه ها را مشغول میکند. جالب است نخست وزیر انگلستان میگوید آزادی بیان یعنی اینکه بتوان با پیامبر هم شوخی کرد و کاریکاتورش را کشید اما توضیح نمیدهد این آزادی چرا در مورد آزادی انتخاب پوشش در فرانسه لحاظ نمیشود و در بسیاری از اماکن مسلمانان نمیتوانند با پوشش اسلامی حاضر شوند. این دوگانگی مختص زمان حاضر نبوده و مسبوق به سابقه است که در حوصله این بحث نمیگنجد فقط به اختصار چند مورد کوچک را یادآوری میکنم: در آپارتاید علمی غرب فرضیه تکامل را در رسانه ها به نظریه تکامل تغییر میدهند سپس با منتقدین آن برخورد سلبی انجام میدهد. جالب است که بدانید درآمریکا کسانی که منتقد تکامل باشند و در رد آن مطالبی را انتشار بدهند از حقوق شهروندی محروم میشوند و از دانشگاه اخراج !! جل الخالق! حال زبانی نیست که پاسخ این سوال را بدهد که نقد یک نظریه علمی چرا تابوی اردوگاه غرب میشود؟ و دیگرآنکه آزادی بیان ادعایی کجای ماجرا قرار میگیرد؟

در وجود عمل قبیح کشتار یهودیان هیچ شکی نیست اما چرا اگر مورخی پیرامون این کشتار سوالهایی طرح کند به تبعیض نژادی محکوم شده زندانی میشود؟ 

در اینکه در سوریه رژیم اسد در برخورد با مردم در ابتدا اشتباهات اساسی انجام داد شکی نیست اما آیا برخورد غرب با سوریه همانند برخورد غرب با رژیم دیکتاتور بحرین است و هزاران سوال دیگر. نتیجه اینکه چه قبول داشته باشیم چه قبول نداشته باشیم دنیا به دو اردوگاه غرب و دیگران تقسیم شده و وظیفه دولت مردان این است که در برخورد با مسائل بین المللی نه از روی ایدئولوژی صرف بلکه بر اساس منافع ملی عمل کنند که در این بیغوله به ظاهر متمدن تنها منافع است که نیروهای جهانی را به هم نزدیک یا ازهم دور میکند و دیگر جایی برای شعار و آرمان نمانده است. خوشبختانه این زیرکی در برخورد بر اساس منافع را میتوان در رفتار دیپلماتیک سیاستمدار کهنه کاری مثل ظریف دید