در جستجوی راز یک لبخند!

بسم الله الرحمن الرحیم

فعلی که فاعلی انجام می دهد، اسمی که به او خبری نسبت داده می شود، در کلیت خود تنها واجد خبری است که بی خبران را از اتفاقی باخبر می سازد، والا هیچ مفهومی از اخبار به دلیل اعتباری بودنش، آنقدر واضح نیست که واقعا بدانیم چه خبر شده است؟ اصلا چگونه می توان خبری را به بد یا خوب تقسیم کرده و ارزش گذاری اش کنیم؟ بویژه آنکه خود خوب و بد هم تبیین کننده ی نسبی ِنسبتی هستند، بطوریکه هر خوبی در نسبت با یک خوبتر و یا عالی و یا عالی تر در مرتبه ی نازلی قرار میگیرد و شاید اصلا باید این خوب را در مقایسه با آن عالی، به نوعی از اجزاء بد محسوب کرد! نمی خواهم اصالت خوب و بد را زیر سوال ببرم. که بخودی خود زیر سوال هست. قصدم بازگویی پیچیدگی ماجراست. اینکه از ماهها قبل و شاید در اوجش از یکی دو شب پیش واقعا همگی گیج شده باشیم، عجیب نیست. یا توافقی مطابق با استانداردی جدید صورت گرفته که همه ی بازیگران عرصه ی سیاست بین الملل، به یک اندازه از این توافق منتفع شده اند و از همین روست که برای همه به یک اندازه خوب شمرده می شود که همه خود را برنده ی این توافق می دانند و یا اینکه حتا تیمهای قوی مذاکره کننده از آنچه که توافق می نامند هم مانند ما تصور درست و دقیقی ندارند! یعنی می شود که فشردگی موضوعات و تنوع مباحث و فراوانی اختلافات باعث شده باشد که همه به نوعی از کشمکش و بحث و جدل خسته شده و فارغ از خوب و بد نتیجه ای که بعدا بر روی کاغذ خواهد آمد، روی خود توافق فعلا به توافق رسیده باشند؟!

باور کنید من فکر می کنم باید مدتی بگذرد تا به واقع همه ی دنیا بفهمند که چه اتفاقی افتاده است؟ البته در این میان گروهی هستند که تکلیفشان با خودشان لااقل روشن است. این گروه نیاز ندارند که بدانند چه پیش آمده، چون مطابق با پیش فرض خود و موضعی که از قبل داشته اند پیشاپیش می دانند که باید با نتیجه هر چه که باشد، مخالف باشند، این گروه به خوب و بد و نتیجه ی مذاکرات اصلا کاری ندارند و البته در مقابل هم هستند کسانی که موافقند و به صورت بندی توافق و چگونگی اش نمی خواهند که حتا نیم نگاهی بیندازند.

این وسط چه عهدنامه ای ننگین مانند گلستان و ترکمانچای امضا شده باشد و چه توانسته باشیم برای اولین بار در عمر تاریخ سیاسی کشورمان با تیمی زبده و منتخب از دستگاه دیپلماسی ملی، دنیا را مقهور خود کرده باشیم بطوریکه برد خود را برد آنان جا بزنیم، باید قبول کنیم که چنین ظرفیتی برای دیپلماسی کشورمان ظرفیتی بدیع و تازه است در عرصه ای که تازه کشف کرده ایم. اگر دیپلماسی عرصه ی جنگ در پشت میزها باشد که هست و در آن نماینده ی هر کشوری در پی کسب منافع بیشتر برای کشور متبوع خود چانه می زند، پس وقتی همه پشت میز هستند و لبخند هم می زنند، باید پذیرفت که همه برنده شده اند مگر اینکه بخواهیم از نو بگردیم و معنای تازه ای برای لبخند و دلیلش پیدا کنیم!

ناگفته نماند که عده ای زمانی می خواستند بدانند وقتی قطعنامه دان دنیا پاره شد و سر ابرقدرت‌ها به طاق کوبیده شود، چه صدایی تولید خواهد کرد؟ و شاید این واقعا مهم بود و بیخود و بی جهت و از روی خباثت این روزها به فراموشی سپرده شد و برای همین است که همه لبخند می زنند!