مقایسه

کارِ من -این چند سال اخیر ،-مدیریت پروژه است . دوستی ِ سی و چند ساله ای با یکی از همرزمانِ زمان دفاع مسبب این شغل است . وقتی مطلع شدند که قرار است به تهران مهاجرت کنم پیشنهاد کرد که با همدیگر در ساختمان سازی همکاری کنیم . البته ایشان چند سالی است به این کار مشغول اند و به نوعی ایشان سرمایه گذار و من ،همانطور که عرض شد مدیر پروژه .

طی این مدت ،پنج ساختمان با ایشون همکاری کرده ام . چهار ساختمان در نقطه مذهبی نشین اطراف بهارستان –منطقه 12-و ساختمان اخیر در عباس آباد . از مناطق متوسطِ متمایل به بالا .

بهمن 92شروع کرده ایم و این روزها ساخته شده وتحویل مالکان می شود .

روزهای اولی که به محل آمدم همه چیز برایم ناآشنا بود . جوان هایی که در گوشه و کنار ساندویچ می خوردند – خیابان نیلوفر بورس ساندویچی های معروف است !! از جمله فری کثیف!!-

 زنان میانسالی که روزها سگ شان را به همراه داشتند و اطراف پارک کوچکی که در چند متری ما بود قدم می زدند

 و البته چند پیرمردی که هرروز روی نیمکت های پارک به گپ و گفت مشغول بودند .ساعت های حدود نه سر و کله شان پیدا می شد و درست سرجایی که روز گذشته و روزهای گذشته و یحتمل سال ها نشسته بودند ، می نشستند و گرم صحبت می شدند .

از گرد وخاک ناشی از تخریب که بستوه می آمدم به پارک می رفتم و در حینی که کارگران مشغول کارشان بودند با تلفن به رتق و فتق کار می پرداختم . 

1. 

به رسم ادب سلامی می کردم و دور از جمعشان می نشستم . کم کم سر آشنایی باز شد . از کم و کیف ساختمان سئوال می کردند و صحبت هایی از این دست . باب رفاقت خیلی زود گشوده شد و با اسمم آشنا شدند . وقتی می رسیدم نزدیکشان تعارف می کردند که فلانی بیا همین جا پیش ما بشین . و زود خودمانی شدیم . خیلی زود .

کم کم متوجه شدم تا وقتی من نزدیکشان نیستم با زبانی نا مفهوم صحبت می کنند و در حضور من عادی و ..کمی که دقت کردم یافتم که این عزیزان از هموطنان یزدی ما هستند آن هم از نوعِ زرتشتی !!!

1. 

1. آقای شهریار داستانی متولد 1300مبارکه یزد . دو پسرشان در امریکا زندگی می کنند و یک پسرشان در ایران

و اسامی  شان: سیروس ،کیخسرو،شهریار ، سهراب ، فرشید ،رستم ،جمشید و... و زنانشان دولت ،زیور ،مهین ...نام هایی از این دست.

خوب ، بر اساس ذهنیت غلطی که با آن بزرگ شده ام همه خوبی ها را در همکیشانم متصور بودم و غیر مسلمان ها – حتی غیر شیعه را بد می دانستم . ذهنیتی که رو به اصلاح بوده و هست .

از زمانی که مسافرت به کردستان داشتم فهمیدم که سنی ها هم به همان اندازه دوست داشتنی اند که شیعه ها !!و حشرو نشر چند ماه اخیر با این هموطنان بزرگ و بزرگوار و چند خانواده مسیحی که در همین محل هستند بکلی اندیشه مرا عوض کرد .

خوب – برای طولانی نشدن مطلب مختصر کنم –مقایسه ای بین این دوستان جدید و محله جدید و منطقه 12مذهبی نشین !!

و البته ذکر این نکته که منظورم اهانت به هم کیشانم نیست فقط صرفاً مقایسه .

-سخت ترین و آزار دهنده ترین قسمت کار تخریب ساختمان قدیمی و خاکبرداری شبانه است .امری که باعث سلب ارامش همسایه ها و اهل محل می شود .

دو سال قبل در مذهبی نشین ترین قسمت شهر – میدان قیام – یک ساختمان تخریب می کردیم و خاکبرداری روزانه به عمق یک متر !!

 از روز اولِ شروع، همسایه ها غر و لند واهانت و توهین وحتی فحاشی را شروع کردند و انچه از دستشان بر آمد از تلفن به شهرداری و پلیس و 110و کوتاهی نکردندو ما توضیح دادیم و تحمل کردیم و گاهی دست به کلام متقابل!!و یقه شدیم تا یک ساله ساختمان تحویل مالک متدین مذهبی ِ بازاریش شد . بی انصاف حتی یک بار نگفت دستتان درد نکند !!

اینجا ، اما تخریب دو ساختمان مجاورِدو طبقه که حدود یک ماه طول کشید و خاکبرداری به عمق بیش از چهار متر که سه شب تا صبح طول کشید و صدای آزار دهنده بیل مکانیکی و شب بیداری همسایه ها که از پنجره گاهی تماشا می کردند و از دور دستی تکان می دادند و صبح گاهان که من خسته می خواستم محل را ترک کنم هرکدام که مرا می دیدند خسته نباشیدی مهربانانه به من می گفتند!!

-روزهای بتن ریزی یکی از سخت ترین مراحل کار است .کامیون های حمل بتن سر وصدا و ترافیک دارند و پمپ انتقال بتن نیز صدای گوشخراش و آزار دهنده !!

در آن منطقه – بخاطر کوچکی حجم کار –چیزی حدود دو تا سه ساعت طول می کشید و اینجا چون کار بزرکتر است بین شش تا 8 ساعت.

اهالی میدان قیام آنچه می توانستند از عدم همکاری و اذیت و آزار و گذاشتن ماشین در طول مسیر و ...کوتاهی نمی کردند .

اینجا اما ، روزهای بتن ریزی با روی باز و کمال مهربانی با ما تعامل داشتند و وقتی من بخاطر ایجاد مزاحمت معذرت خواهی می کردم مهربانانه درک صحیح شان از شرایط را به من منتقل می کردند .

آنجا وقتی ماشینم را در مجاورت ملک در حال ساخت پارک می کردم گویی جای همسایه ها را تنگ کرده ام !!چپ چپ و زیر چشمی نگاه می کردند!!

اینجا وقتی جای پارک پیدا نمی کردم گاهی آقای شهریارداستانی کلید منزل اش را می آورد و اصرار داشت که : بیا بذارش تو حیاط ما !!

در طول مدتی که  اینجا بودم هیچ اثری از شکایت همسایه ها و تذکر شهرداری و حواشی نه چندان دلچسب آن !!نبود .

تا این که دو ماه پیش آقایی در مجاورت ساختمان مستاجر شد .

همون روز های اولی که آمد  مدعی شد که کامیونی که برای شما ماسه آورده  به پراید من خط انداخته .!!

با راننده خاور روبرویش کردم و ثابت شد که دروغ می گوید !!

روزهای بعدکم کم سرو کله مامورین شهرداری پیدا شدو تذکر گاه و بیگاه که همسایه ها شاکی هستند از سروصدا و ...

و این قضیه ادامه پیدا کرد تا اخرین روزهایی که حیاط خانه را سنگ فرش می کردیم و به اجبار مصالح ساختمان در پیاده رو بود . روزی دو بار سه بار مامورین شهرداری می آمدند و با این که متوجه بودند که ما چاره ای نداریم و مجبوریم بیرون از حیاط - آن هم در قسمت عقب نشینی شده ملک در حال ساخت – کاررا پیش ببریم ،تذکر می داند و زیر لبی می گفتند که : همسایه ها شاکی اند !و ..

داستان ادامه داشت تا این که متوجه شدم این آقایی که اخیراً مستاجر شده ،تنها شاکی ماست و بقیه اهل محل کما فی السابق سختی کار را درک می کنند .

این هموطن عزیز !!از هم کیشان ماست .!!

این روزها کارمان تمام شده و به زودی جای دیگری و کار جدیدی آغاز می کنیم . دلم اما برای دوستان جدیدم تنگ می شود . آنهایی که ریشه در خاک ایران دارند و علیرغم بی مهری های بسیاری که در این چند سال به آن هاشده ،علیرغم این که اکثرشان سیتی زن آمریکا هستند ،علیرغم این که فرزندان شان باجبار جلای وطن کرده و در آمریکا ساکن اند و هر کدام شان انبوهی از مشکلات اقلیت بودن را در حین تعریف هاشون برایم گفته اند ،اما ایران را دوست دارند و ...

پی نوشت : چه مختصر و شیوا و رسا گفت ،سهراب: چشم ها را باید شست !!!

پی نوشت دوم : پیرمردها اهل تعریف اند . من در این مدت بدون این که کنجکاوی کنم با همه ی زندگی چندین دهه ای این ها آشنا شده ام و.. داستان ها دارند این بندگان خدا از مصائبی که بر سرشان آمده !!بگذرم