یک گپ غیرفرهنگی

ضمن عرض پوزش بجهت عنوان شدن مطالب غیر اخلاقی در متن این پست لطفاً درصورتیکه هجده سالتان کامل نشده است فوراً این صفحه را بسته و از گشودن مجدد آن تا اتمام هجده سالگی جداً خودداری فرمایید .
 

پیش نوشت: لازم بذکر است که سطور ذیل در پاسخ به پست "ساده پیچیده" از وبلاگ یاس وحشی نوشته شده است . و شاید بد نباشد ابتدا آن پست را مطالعه نموده سپس به بررسی این پست درپاسخ ایشان بپردازید .

باعرض پوزش ، روم به دیوار ، باید ببخشید ، ولی حالا که خودتون بحث را به اینجا کشاندید یک گپ مختصر در این مورد خالی از لطف نیست . اما ابتدا لازم می دانم  یک اصطلاح غیر فرهنگی را برایتان معرفی کنم  که وصف الحال است .یک سری از هم میهنان ما به این حالت می گویند (شاشی دَس پاچه) ! و البته این را هم بگویم که هنوز استفاده از ایزی لایف بصورت عمومی در کشورما باب نشده است و شاید هیچوقت هم باب نشود همانطور که استفاده از W.C های پرتابل باب نشد با اینکه سالهاست در داروخانه ها توزیع می شوند و همانطور که وسایل مربوط به  این کار برای بانوان مثل همراه بانو باب نشد اما باتوجه به فرهنگ سراسر حجب و حیای ایرانیان بگمانم که هیچیک از این وسایل کمکی دست پاچگی در این خطه باب نخواهد شد و همچنان هموطنان عزیز با این مشکل ملی میهنی اقتصادی سیاسی نظامی ایدئولوژیکی اسلامی دست به گریبان بوده و خواهند بود و عمق این فاجعه تا بدانجاست که دیده شده آنقدر خودشان را تحت فشار قرارمیدهند که تابه پست ومقامی رسیدند ناگهان گند میزنند به کل مملکت .اما آنچه ما درکشور خودمان تجربه کردیم چنین بود که از شما چه پنهان چند سال قبل سردل خوش در حوالی میدان ونک تهران در حال قدم زدن بودیم که ناگهان دچار همان اصطلاح فوق الذکر گردیدیم اما از شانس بقول شما بسیار خرکی مان  بلافاصله مقابل خود در همان کناره میدان یک تابلو دستشویی عمومی مشاهده کردیم و پس از چند قدم . یورتمه وار با لبخندی پیروزمندانه وارد آن مکان مقدس شدیم .
بلافاصله ارباب دستشویی که روی مبل بسیار شیکی لمیده بودند فرمودند : بفرمایید شماره 4 .
ما که عمراً تصور چنین محیطی را نه در مهد اسلام و نه در بلادکفر نداشتیم مدتی مات شده به ارباب دستشویی می نگریستیم اما از آنجا که ایشان ظاهرا با این بهت زدگی مردم کاملا کامپتیبل شده بودند بدون هیچ تعجبی و بالبخند ملیحی برلب به درب شماره 4 اشاره نموده ما  را تا دم در مشایعت فرمودند .
 

روی درب هیچ دستگیره ای نبود و با نزدیک شدن ما بلافاصله فتح الباب شد . ازآنجا که فرصتی برای وقت تلف کردن نبود ماهم بلافاصله چپیدیم تو و مشغول انجام اعمال ثواب شدیم در همین بین چشممان افتاد به متن بلند بالایی که با خط نستعلیق در مقابل چشمانمان قرارداده بودند و شامل شرح کامل و مفصلی از اعمال تخلیه برحسب ضوابط اسلامی و احادیث شریف بود
و بالواقع هم که بخوبی از عهده برآمده بود و مرحله به مرحله با توضیحات فصیح هر درازگوشی را شیرفهم می کرد .در همین بین چشممان افتاد به  یک تابلوی شمارنده که روی دیوار کناری نصب شده بود و مشغول شمارش معکوس بود . از شما چه پنهان هول برمان داشت که نکند یک بمب ساعتی در اینجا کار گذاشته باشند و فی المجلس باید غزل خداحافظی را بخوانیم اما خدارا شکر بلافاصله نوشته کنارش را خواندیم و متوجه شدیم که این وقت ماست که در حال تمام شدن است و فهمیدیم که اگر تا صفرشدن آن کانترعمل ثوابمان به اتمام نرسد بطور خودکار درب دستشویی بازشده و ناموسمان به فنا خواهد رفت . بهرحال نفهمیدیم چگونه به طرفةالعینی ثواب را به اتمام رساندیم چراکه ناموس از بمب ساعتی واجب تر بود اما تازه متوجه شدیم که اینجا آب هم جیره بندی است و خودش قطع و وصل می شود . ظاهرا قراربود اگر چیزی زیرش می یافت جاری شود و با رفع مانع خودش قطع شود اما نفهمیدیم به سبب هول شدن ما از ترس بازشدن پیش از موعد درب بود یا اینکه مدارات کنترلی داخل شیرآب مشکلی داشتند که مرتب برای خودشان قطع و وصل می شدند . بهرحال درد سرتان ندهم با سعی بسیار و زمزمه اوراد مجرب ذکر شده برای سهولت اعمال که البته در لوح مخصوصی روی دیوارمقابلمان نصب شده بود ، قبل از صفر شدن اعداد، به ثواب اکمل رسیدیم و با چهره ای مشعشع منتظر بازشدن درب ایستادیم اما درب بازنشد که نشد . و به ناچار به کوفتن آن پرداختیم تا ارباب دستشویی متوجه شدند  و فرمودند: گیرکردی ؟ ناراحت نباش شماره چهار بعضا گیر می کند حالا از مدار خارجش میکنم و با صدای ترقی در بازشد و ما یک نفس راحت کشیده پای راستمان را از زندان الکاتراس بیرون نهاده خودرا به شیر آب رساندیم اما ظاهرا آنها هم ریموت کنترل بودند و بازهم کنترلشان  هنگ شده بود . وقتی دستت را زیر شیر آب می گرفتی از سوراخ مربوطه صابون سرازیر میشد و وقتی دستت را جلوی سوراخ صابون می گرفتی از شیر ، آب جاری می شد . بهرحال با هر جانکندنی بود دستان مبارک را شستیم و بسوی درب خروجی دویدیم که تا بلای دیگری برسرمان نازل نشده و خواهر و مادرمان بهم پیوند نخورده اند جانمان را نجات دهیم که ناگهان ارباب دستشویی غریدند که :
 

 
کجا ؟ مگر تابلو را نمی بینی ؟ تازه متوجه شدیم که بله حق الزحمه ایشان و صد البته دولت فخیمه الکتر تــــر ونیک را فراموش کرده ایم . بالاخره پس از پرداخت حق الدستپاچگی ، اذن خروج یافتیم و از آن مکان شریف خارج شده با خود عهد کردیم که دیگر از نزدیکی این گونه اماکن هم عبور نکنیم . و تا خودمان را به منزل رساندیم در فکر فیلم عصرجدید چارلی بودیم
 

 و سر هر چهارراهی صدقه ای می دادیم و خدا را شکر بسیار، که در آن مکان مخوف چوب بلالی در کار نبود !