ساندویچ مرغ

ساعت حدود سه بعدازظهر بود. روی یک صندلی پلاستیکی ، کنار خیابان "بِوِرلی هیلز" نشسته بودم پشت یک میز چتردار و تقریباً زیر سایه‌اش بودم. سفارش یک ساندویچ مرغ داده‌ زل زده بودم به شیشه های "راکت برگر" و هم نوا با سروصدای شکم ، انگشتانم را روی میز حرکت می‌دادم. با خودم فکر می‌کردم که باید تا حالا غذایم را می‌آوردند ، شاید اگر به "استاربرگر" رفته بودم حالا دستمال چربی که با آن دورِ دهانم را تمیزکرده بودم در سطل بود.
سعی کردم قدری در صندلی فرو رَوَم و راحت‌تر بنشینم. تقریباً از صدای شکمم غافل شده بودم و حواسم به چند اتومبیل قرمز رنگِ طرفِ مقابل خیابان بود که پیشخدمت با لبخندی غذا را آورد. درست نفهمیدم چه گفت. منهم با لبخند جوابش را داده راهی‌اش کردم. و فوراً ساندویچ را نیش کشیدم. جای شما خالی خوشمزه بود. البته شاید هرکس آنقدر گرسنه می‌ماند سنگ هم برایش خوشمزه می‌شد. تقریباً نیمِ بیشتر ساندویچ را خورده بودم که نگاهم به گوشت آن افتاد. مرغ سرخ شده‌ای که رویش ذرات سبزی دیده می شد و یک سُسِ صورتی رنگ لذیذ با مقداری سبزیجات دیگر ، میان نان سفیدِ برشته‌ای که هنوز داغ بود.

روی لبهِ گوشتِ مرغ جای دندانهایم پیدا بود. گوشت سفیدِ ریش‌ریش شده که انگار تار و پودش ازهم گسسته است. قدری از جویدن بازماندم ، نگاهم روی منوی غذا چرخید و دوباره ردیف غذایی را که  سفارش داده بودم نگاه کردم. "ساندویچ جوجه مرغ اسپانیایی با ذبح اسلامی". تهِ ساندویچ را که شاید با دو گاز دیگر می‌شد تمام کرد گذاشتم روی میز و به ریشه های سفید گوشت جوجه مرغ خیره ماندم.
جوجوی عزیز می‌بینی عجب دنیاییه! مسلمان‌ها باید تو را توی اسپانیا بکشند بعد تکه‌تکه و منجمد کنند و با کانتینرهای یخچال دار بفرستندت به آمریکا و توی این قاره دراندشت بچرخی و بچرخی تا اینکه سراز "راکت برگرِ لوس آنجلس" در بیاری و سرخ و خوشمزه‌ات بکنند و بشی یک ساندویچ مرغ. از آن‌طرف دنیا هم من باید از تهران پاشم بیام اینجا و با شکم گرسنه سر از همین "راکت برگر" در بیارم و اونوقت تو را بیارند سر همین میز ، زیر سایه این چتر ، بدهند من مسلمان بخورم.

پستو نوشت : میلاد اما رضا (ع) بر مسلمین و شیعیان جهان مبارک باد