یک پریدن به من از بال کبوتر بدهید....

اولین بچه ی مادرم دختر بود و دومی پسر ...و باز به همین ترتیب: یک دختر، یک پسر... مادرم می گفت من بچه هامو جو گندم به دنیا  می آوردم!

مادرم، پسری بود! نه اینکه دخترهاشو دوست نداشته باشه! اما پسرها پیش او جایگاهی ویژه داشتند. رنگ برادرام که می پرید زود پا می شد گوشت فیله رو براشون به سیخ می کشید و می گفت بخورید تا حالتون جا بیاد، حتما طبیعت کردید! (منظورش این بود غذایی که خوردید به طبیعت تون سازگار نبوده)، سر گُلِ غذاها هم مال برادرام بود.(و جالب اینکه ما دخترها اصلا حسادت نمی کردیم.)

از بین ما دخترها، خواهر بزرگم هم عزیزکرده بود، مادرم، خواهر بزرگمو یک جور دیگه دوست داشت، شاید چون بچه ی اولش بود ( و برادر کوچکم رو هم یک جور دیگه دوست داشت، چون ته تغاری بود!)

خواهربزرگم رو اینقدر دوست داشت که موقع شوهر دادنش، با داماد شرط کرده بود که باید با اونا زندگی کنه. همین شرط رو مادر بزرگم هم برای پدرم گذاشته بود!...مادر بزرگم در جوانی بیوه شده بود و تو شهر ما غریب بود، از دارِ دنیا هم، فقط همین یک دختر  رو داشت، پس شاید بشه بهش حق داد که دست و پاش روی تنها فرزندش  بلرزه، اینطوری خودش هم در سایه ی داماد، با امنیت بیشتری زندگی می کرد و از طرفی چون خونه، مال خودش و دخترش بود، پیش داماد سرافکنده نبود و هر دو (هم پدرم و هم مادربزرگم) از این همزیستی سود می بردند.

 مادرم تو رفت و روب و شست و شو به خواهرم کمک می کرد و وقتی اون یا بچه هاش مریض می شدند، تر و خشکششون می کرد و همه جوره اونا رو، زیر بال و پر گرفته بود.

وابستگی مادرم و خواهر بزرگم، ادامه داشت تا زمانی که دست اجل، مادرمو از ما گرفت. با مرگ مادرم، خواهر بزرگم بیشتر از ما ضربه خورد و خیلی زیاد، احساس تنهایی و بی کسی می کرد.

پسرِ بزرگ خواهرم، برای اینکه سر مادرش گرم بشه و کمتر احساس ناراحتی بکنه،هر روز عصر اونو سوار ماشین می کرد و ساعتها تو خیابونهای شهر می گردوندش.

دو سه سال به همین منوال سپری شد، تا اینکه پسر خواهرم ازدواج کرد و با ازدواج او، دومین ضربه ی کاری به خواهرم وارد شد .پسر خواهرم رفت سر خونه و زندگیش و مثل هر بچه ای که ازدواج می کنه، فقط هر وقت فرصت می کرد به مادرش سر می زد.

همسر خواهرم، صبح تا شب می رفت سر کار...پسر کوچکترشون هم چند ماه بعد ازدواج کرد...ما  خواهرها و برادرها هم که سرمون به خونه و زندگی خودمون گرم بود. خواهرم که یکه و تنها مونده بود، اسم خونه شون رو گذاشته بود زندان سِکندر  و اسم محله شون رو گذاشته بود جزیره!

من هر وقت تنهایی و دلتنگی خواهرم رو می دیدم، با خودم عهد می کردم، هیچ وقت تا این حد به کسی وابسته نشم و اجازه ندم کسی هم اینجوری به من وابسته بشه. (گمان نمی کنم در این کار موفق شده باشم!)

متاسفانه بعضی آدمها از وابسته شدن و متکی بودن استقبال می کنند، یعنی دوست دارند یک نفر بهشون بگه: "تو به هیچ کاری کار نداشته باش ...من هستم و تو رو همه جوره تحت الحمایه قرار می دم و در همه حال هواتو دارم."

شاید این افراد فکر نمی کنند که هر ستون و تکیه گاهی، هر چقدر هم قوی و استوار و پابرجا باشه، ممکنه یک روز فرو بریزه و پشت انسان خالی بشه، پس چه بهتر که دستمونو به زانوی خودمون بگیریم و تا جایی که امکان داره روی پای خودمون بایستیم،  اینطوری شاید در زندگی آرامش بیشتری داشته باشیم و کمتر درد بکشیم  ...

پی نوشت:

- خانواده ی ما 7 نفر بودند و خانواده ی خواهرم 4 نفر. درسته که آخر قصه ی با هم بودن ما 11 نفر،  کمی تلخ بود، اما تا دلتون بخواد ما در کنار هم روزهای خوش و شیرین داشتیم. هر ماه مادرم یکی دو بار کله پاچه درست می کرد و دور همی با لذت و اشتهای زیاد می خوردیم، شوهر خواهرم روی زغال، کباب کوبیده درست می کرد، صحرا رفتنهای جمعه های بهار و تابستونمون، قضا نمی شد، یلداها و چهارشنبه سوری ها و شبهای عید خیلی قشنگ و خاطره انگیزی رو در کنار هم گذروندیم، خلاصه اینکه خنده ها و شادیها و شیطنتهامون، به غم و غصه هامون می چربید. فکر می کنم همه ی کسانی که در خانواده های شلوغ زندگی کردند، چنین شادیهای نابی رو تجربه کردند و خیلی خوب می فهمند من چی می گم .

- این روزها خیلی از مادرها، عین مادر من، بچه هاشونو به خودشون وابسته کردند ...

- به آدمها بال بدهید اما آنها را رها کنید تا خود پرواز را بیاموزند.