امانت...

امروز نوبت جناب بزرگ هست که آپ کنند، اما با توجه به شرایطی که این روزها دارند، بعید به نظر می رسد بتوانند مطلبی را آماده کنند، به همین دلیل مجددا به سراغ آرشیو وبلاگهای قدیمی شان رفتیم و مطلبی را با عنوان "امانت" از وبلاگ فرستاده انتخاب کردیم. لازم به ذکر است که تاریخ نگارش این پست یکشنبه سی ام تیر ماه 1387 است، یعنی 7 سال پیش،

این نوشته با وجود اینکه قدیمی ست، اما همچنان بوی تازگی می دهد.(صرف نظر از نام و مدل گوشی)

همه چیز این دنیا عاریتی است.هیچ چیز به راستی به ما تعلق ندارد تنها امانتی ست در دست ما تا محک یخوریم که چه اندازه ارزش آن را دانسته ایم و از آن استفاده بهینه کرده ایم و این به راستی شامل همه چیز می شود از ثروت گرفته تا سلامتی و از زن و فرزند گرفته تا جان و جسم خودمان.

و بشر چقدر راحت فراموش می کند که مالک اصلی کیست و او تنها امانت داری در این جهان بیش نیست.

تصور کنید که دوستی انگشتری زیبا را امانت به ما می دهد تا در زمانی که در سفر است از آن نگهداری کنیم، اگر ما انگشتری را در دست کنیم و هر روز مجذوب زیبایی آن شویم و برق خیره کننده اش را به رخ دیگران بکشیم، روزی که باید آن راپس بدهیم چه خواهیم کرد؟ راحت برمی گردانیم؟ با دلخوری پس می دهیم؟ از دادن امتناع میکنیم و یا برای نگهداشتن آن دست به هر کار ناشایستی می زنیم؟

با اینکه به این مطلب اعتقاد دارم اما گاهی خودم فراموش می کنم و آن وقت خداوند مهربان با تلنگری مرا به خود می آورد.

چندی بود که گوشی موبایل جدیدی گرفته بودم.sony ericsson w 580i گوشی زیبایی بود با قابلیتهای متعدد و گاه که بیکار بودم مدتها با آن سرگرم می شدم.دیروز بدون هیچ دلیل (فیزیکی)مشخصی،تمام رنگها و نوشته هایش درهم ریخت به حدی که تنها به سختی می توانستم با آن شماره بگیرم و این یعنی گوشی تنها به همان دردی می خورد که برای آن ساخته شده است،تماس گرفتن با دیگران.

آن وقت بود که به یاد آوردم که: هر چه نپاید،دلبستگی را نشاید. و خدا را شکر کردم که این تلنگر را به گوشی من زد نه به نزدیکانم.خدایا عدالت و کرمت را شکر