حالا حکایت ماست

سلام

نخست: فصل دوم نیز تمام شد و اینک پاییز با مهرش رسید. مبارکتان (به قول  دوستی از اینجا به بعد رو سرازیریه چشم رو هم بذاریم سال تموم می شه! پس کلی ازش لذت ببریم که عمر گران می گذرد ,خواهی نخواهی )

و

بعد: ایمیلی از دوستی دریافت کردم

story of a small girl who wished to have a bicycle

 

مادر دلش شکست، ناراحت شد ولی با مهربونی گفت:حتماً عزیزم. برات یکی می‌خرم تا بتونی با دوستات بازی کنی.
نصفه شب وقتی همه خواب بودند، مادر کنار تخت شوهر مریضش داشت گریه می‌کرد:چرا ما اینقدر فقیریم که نمی‌تونیم حتی یه دونه از چیزایی که دخترمون میخواد بخریم؟
پدر بیچاره هم که ناراحت‌تر از همیشه شده بود گریه کرد.

روز بعد دختر کوچولو ساکت ولی خوشحال داشت صبحانه می‌خورد. مادرش اومد پیشش، موهاشو نوازش کرد، لبخندی زد و گفت:خب... من تمام دیشب رو فکر کردم و تصمیم گرفتم یه کاری بکنم.
دخترک گفت:چی؟
مادر گفت:بیا هر دو تامون قول بدیم. تو قول بده که تو مدرسه 10 تا نمره خوب بگیری، اون وقت من هم قول میدم برات یه دوچرخه بخرم. قبول؟
دخترک خوشحال شد و قبول کرد.
هر شب مادر ورقه‌های دخترش رو نگاه می‌کرد. دخترک خیلی خوب پیش می‌رفت.
بعد از چند روز مادر متوجه شد که دخترش فقط هشت تا نمره خوب داره.  خیلی ناراحت شد که دختر کوچولو انگیزه اشو از دست داده و دیگه حرف مامانشو باور نخواهد کرد.
فردای اون روز مادر رفت خرید. وقتی می‌خواست کمی سیب بخره، دید میوه فروش برای بسته بندی میوه ها از یه
سری کاغذ استفاده میکنه. یکی از کاغذها رو برداشت تا بخونه که در کمال تعجب دید این دست خط دخترشه.
از مرد فروشنده پرسید:ببخشید، شما این کاغذ ها رو از کجا پیدا کردید؟
فروشنده گفت:اوه، خانم، من یه دوست کوچک دارم، اون به مادرش گفته که براش دوچرخه بخره و مادرش ازش خواسته تا 10 تا نمره خوب تو مدرسه بگیره تا براش دوچرخه بخره. ولی چون اونا فقیر هستند اون ورقه هاشو که نمره خوب گرفته میده به من تا خانواده اشو مجبور نکنه کاری رو که نمیتونن انجام بدن.
عشق، درک، مهربانی، مسولیت به  سن، فرهنگ و آموزش ما ربطی ندارد!
اینها باید جایی ته دلمان باشند.

*****

منم با خباثت تمام در جواب، برایش نوشتم

سلام سلام
به‌به چه دختر کوچولوی خوبی
فقط یه نکته
گویا اول داستان همین دختر کوچولوی خوشحال! تقاضای یه دوچرخه کرده بود، نه؟
به نظرم بهتر بید اون
عشق، درک، مهربانی، مسولیت
رو همون ابتدا خرج می کرد که نه مامانش به گریه بیافته نه باباش دردمندتر بشه
والا

...

پ ن: یه سری داستان از این دست مدام می چرخد و ارسال می شود که چی؟ 

یا یکسری جملات فرهنگ مآبانه بی ریشه... همگی با مفاهیم سطحی و تکراری!

 خوو با این سرو صدای مزاحم ساخت و ساز مجتمع روبــــرو ( نمی دانم این همه موزاییک و کاشی برش‌داده رو کجا نصب می‌کنند! یا این غلطک پرسروصدای فسقلی چرا راهی رو می کوبد و صاف می کند که فردایش قرار است توسط بیل مکانیکی پرسروصداتر به بهانه های مختلف! کنده شود!!)

و این قانون جدید شهرداری برای عدم نظافت محوطه مجتمع ها مگر با بستن قرارداد با قسمت رُفت و روب ،

و نم زدن سقف سرویس بهداشتی و خالی بودن واحد بالایی!

الان وقت چنین داستانها و روایات بوق است؟

آخر: باقی بقایتان

توقع ندارید که جانم رو هم فدایتان کنم. ها؟ (آیکون یه همطاف بی اعصاب)