بازپسین پرده

آقای علی امین زاده دومین نوشته شون رو برامون ارسال کردند و ما خوشحالیم از اینکه یک دوست خیلی خوب به دوستانمون اضافه شده. ضمن تشکر از آقای امین زاده، از شما دوستان عزیز هم دعوت می کنیم مطالب تون رو برای ما بفرستید تا به نوبت ازشون استفاده کنیم .

سریعاً خودش را روی زمین انداخت. زمین اطرافش شخم می خورد. آرزوی محالش، این بود که قدری کوچکتر می بود تا می توانست از خط گلوله های 23 میلیمتری و ترکشهای موشکهای S-8 آسانتر فرار کند. در تضادی گیج کننده با آخر الزمانی از خشونت و مرگ که روی زمین برپا کرده بود، میل-24 عراقی با صدایی آرام از روی سر آنها می گذشت. نام مستعار این هلی کوپتر روسی را قبلاً شنیده بود: ارابه ی شیطان. اینک سردرگم بود مجاهدین افغانی ابداع کننده ی این اسم را تحسین کند یا نفرین.فقط می دانست هنوز زنده است! میل-24 هلی کوپتر تر و فرزی نیست اما به تمام معنا یک تانک پرنده است! اگر از اولین موج حمله ی ارابه ی شیطان جان به در ببری شانس این را داری که در جایی پناه بگیری تا شاید شکار موج دوم حملاتش نشوی! به سمت بیسیمچی خیز برداشت. بدون آنکه نیاز باشد از اختیارات فرماندهی اش برای توجیه او استفاده کند بیسمچی کارش را داشت انجام می داد: گزارش وضعیت و درخواست پشتیبانی. اما فریادهایش با هیس و هیس پارازیتهای بیسیم به سخره گرفته می شد. نفرات، کار درست را انجام می دادند: پناه گرفتن در هر چاله ای که گیر می آورند و آماده شدن برای مقابله با موج دوم به هر قیمت ممکن. به هر حال او فرمانده ی گروهان بود و سمتش حکم می کرد نفراتش را با فریاد تهییج کند تا سریعتر آماده شوند. آر پی جی زن ارمنی گروهانش را می دید که موشک را آماده می کرد تا بتواند جواب میل-24 را بدهد.
بین چشم چرخاندنهایش، امدادگر، یا هر آنچه از او باقی مانده بود را دید. نفرات، به تاراج باندها و مواد ضد عفونی او می پرداختند موشکهای S-8 از امدادگر گروهان تنها همین را باقی گذاشته بودند و جسمش را به زمین بخیه زده بودند تا روحش سریعتر بتواند عروج کند.
دور زدن میل-24 در انتهای خاکریز تمام شده بود. اینک پرده ی دوم نمایش شروع می شد. جلاد برای سلاخی قربانیانش هیچ عجله ای ندارد. خوب می داند گلوله های کالیبرپایین نفرات این گروهان ایرانی هیچ اثری روی زره تیتانیومی اش نخواهد داشت.
آرپی جی زن ارمنی گروهان از لابلای تل کیسه های مچاله شده ی آنچه زمانی جان پناه بود بیرون جست. آر پی جی را از قبل مسلح کرده بود. نشانه گیریش ردخور نداشت. به خاطر موهای روشنش به او «بچه آمریکایی» می گفتند. فقط 4-5 ثانیه زمان می خواست. شروع به شمردن کرد.
یک
رگبار توپ سه لول 23 میلیمتری ارابه ی شیطان با همراهی نفیر S-8 هایش شروع شد. چرا این مخلوق شیطانی مهمات کم نمی آورد؟!
بچه آمریکایی سرش را روی درجه ی آر پی جی کج کرد.
دو
به یکباره یادش آمد الان او درست در مسیر خروج آتش موشک آر پی جی قرار دارد!
سه
آنچه از قدرت در پاهایش بود جمع کرد و خودش را چند متر آنطرف تر پرتاب کرد.
چهار
ثانیه ای تا چکاندن ماشه. ثانیه ای بین حیات و ممات. آیا خلبان عراقی زودتر ماشه را می چکاند یا بچه آمریکایی؟

توپ سه لوله ی ارابه ی شیطان چرخید. کسری از ثانیه زودتر، رگبار گلوله های 23 میلیمتری، بچه آمریکایی را به کیسه های شنی مصلوب کرد. آر پی جی مسلح از دستش افتاد و چند باره خاکریز به همراه سربازانش شخم زده شد.

میل-24به سمت چپ چرخید و از انتهای خاکریز به سمت خط عراقی ها برگشت. پشت کردنش به خاکریز جویده شده، بازیکن حرفه ای را می مانست که بعد از زدن پنالتی به حریف ضعیفش، با نخوت به او پشت کند و به سمت زمین خودش برگردد.

می دانست هنوز نمایش ادامه دارد. حسی نسبت به یادگاریهای تازه و داغ ترکشهای روی بدنش نداشت. خودش را تا لبه ی خاکریز کشاند و پرده ی سوم نمایش را دید!

یک، دو، سه، چهار، پنج، شش، هفت. هیکل پت و پهن و تقریباً بدون برجک این تانکها را هیچ کس اشتباه نمی گیرد: تی-72 های گارد ریاست جمهوری. تانکهایی که گفته می شد اگر روسها آن را نمی ساختند، شیطان آن را می ساخت. آنها برای یک واحد پیاده نظام که به جز آر پی جی-7 سلاح ضد زره دیگری ندارد هراسناکند و آنچه این هراس را کابوس می کرد، از دست رفتن آخرین آر پی جی زن گروهان بود.

خودش را پشت خاکریز پایین کشید. گروهانش را بهترین می دانست چون بدون گفتار او، همه به صورت خودکار کارشان را انجام می دادند. سفیدی گرد و خاک عجین شده با موهای سر جوانی 30 ساله، او را 60 ساله نموده بود. جوانی که آر پی جی را داشت بر می داشت تا شانسش را برای تمرین شکار تانک امتحان کند.
از ذهنش گذشت به او بگوید: پیرمرد! این کار تو نیست! از این فکر خنده اش گرفت. به سر خاکریز خزید تا این تمرین را ببیند. این آر پی جی زن تازه کار با سریعترین سرعت ممکن موشکها را مسلح می کرد و روانه ی نزدیکترین تی-72 می کرد. نشانه گیری اش برای یک تازه کار خوب بود! اما هر چه می زد کمانه می کرد یا فقط تی-72 را قلقلک می داد. پوزخندی زد و به خودش گفت: پیرمرد! با عقرب جرار طرفی! تی-72 مرگ نداره!
دستش لرزید یا عمداً اینگونه نشانه گیری کرد؟ شنی تی-72 تکه شد و عین یک نوار متر خیاطی روی زمین باز شد. تانک، به سمت راست چرخید، کج شد و سریعاً متوقف شد. لابلای غریو شادی نفراتش، از ذهنش گذشت: هفت منهای یک مساوی با شش! تاکنون اینقدر از ریاضیات لذت نبرده بود.
آر پی جی زن مبتدی، باز ایستاد تا خوش شانسی تازه کاری اش را به رخ تی-72 ها بکشد. تی-72 زخمی، هنوز نمرده بود. دوشکای بالای برجکش، آر پی جی زن تازه کار و ایستاده را سلاخی کرد. فشار دستانش روی ماشه، ناخودآگاه موشک را شلیک کرده بود و موشک در 100 متری خاکریز خاک و سنگ و ترکش را به هوا بلند کرده بود.
باز به پشت خاکریز خزید. پرده ی چهارم نمایش، بازی توپهای 125 میلیمتری تی-72 ها با خاکریز بود. تیر مستقیم به قصد متلاشی کردن خاکریز و آنچه از رزمنده ها پشت آن باقی مانده است.
هر آنچه از گلوله باقی مانده بود بر روی تانکها می بارید. نومیدانه و بی نتیجه. سی، چهل متری دورتر، گلوله های تی-72 ها بدنه ی خاکریز را ترکاندند. سرش را برگرداند تا ببیند چه اتفاق افتاده و زمان برایش متوقف شد: تکه تکه های جعبه های مهمات، گونی، اسلحه، پوکه به همراه پاره پاره های دست و پا و اعضای بدن در هوا می رقصیدند: خاکریز کاملاً شکاف برداشته بود و به دو قسمت تقسیم شده بود.
مطمئناً از اینجا می آمدند!
از موج انفجار در گوشهایش سوتی زجر آور پیچیده بود. هر آنچه از قدرت در وجودش مانده بود در حنجره هایش، خطاب به نفراتش تجلی می کرد. می دانست اینک، استعداد نفرات او گروهان نیست و به نفر تبدیل شده است. با همین نفرات باید این نمایش را تمام می کرد.
شنوایی اش که رفته رفته داشت بر می گشت اینک با صدای موتور تی-72 پر شده بود. چند نارنجک را با بند پوتینی که نمی داند متعلق به چه کسی بود به هم بسته بود. چشمانش را بست! چه چیزی را فراموش کرده بود؟ چه بود؟ چه بود؟ چه بود؟
آه! دستش را در یقه اش برد. پلاکش را از سر بیرون آورد و کنار پلاک بچه آمریکایی قرار داد. به این صورت احتمال بیشتری داشت که این پلاک پیدا شود.
صدای موتور تی-72، نجوای موت بود، موسیقی متن پایان نمایش. آتشباری تانکها متوقف شده بود چون دیگر تیری به سمتشان شلیک نمی شد.
تنه ی سنگین و یغور تی-72 شکاف خاکریز را بیشتر باز کرد. تانک، با تکبری نکبت بار، به داخل خاکریز می خزید.
چند نفر باقی مانده بودند؟ مهم نبود!
چند نارنجک داشتند؟ مهم نبود!
نگاهش به بچه آمریکایی مصلوب افتاد. از دلش گذشت: اگه تو مصلوب شدن رو یاد گرفتی، من بی سر شدن و عاشورایی شدن رو یاد گرفتم.
اولین تی-72 از شکاف گذشته بود. خیز برداشت. انگشتری از حلقه ی نارنجکها در انگشتانش، وصالش را اعلام می کردند. با این انگشتری ها او آخرین پرده ی نمایش را رمانتیک کرد: تن و تانک.