نظرسنجی

بسم الله الرحمن الرحیم

روزی که در صدد ساخت وبلاگ گروهی برآمدیم، انتظار شروع به کار و سپس مداومت و پیگیری و این استقبال نسبتا خوب دوستان نویسنده و شما همراهان همیشگی را نداشتیم. باور عمومی بر این بود که وبلاگ گروهی دوام چندانی نخواهد آورد. آن روز درباره ی چگونگی شروع و محل نوشتن مطالب و تعداد نویسندگان تردیدهای جدی داشتیم و حتا در انتخاب اسم وبلاگ هم نظرات زیادی وجود داشت و... اما امروز شکر خدا که این نود و پنجمین نوشته ی این وبلاگ است. جز مطالب چرکنویس و حذف شده، از 24 دیماه تا کنون با 88 مطلب منتشر شده و دریافت 1000 کامنت تا حدودی می توان با دیده ی اغماض پذیرفت که موفق عمل کرده ایم. باری به لطف خدا و همت دوستان و وجود شما خوانندگان و همراهان گرامی و عزیز، امروز خوشحالیم که وبلاگ همساده ها جای خود را در وبلاگستان باز کرده و به پیش می رود و از این بابت خدای بزرگ را شاکریم.

مطابق با آمار وبلاگ، اینجا خواننده های ثابتی دارد که هر روز سر می زنند. هر چند تعدادشان از 33 نفر تا 71 نفر در نوسان است (من تا 89 نفر هم در آمار دیده ام) بیشترین بازدید 367 بازدید روزانه ثبت شده است، اما بازدیدکنندگان به طور متوسط، پنجاه نفر را شامل می شوند. مطابق با آخرین مراجعه به آمار، 3604 نفر یعنی 73% به طور مستقیم وارد وبلاگ شده اند. 827 نفر با حدود 17 % به واسطه ی لینک در وبلاگ ها آمده اند و وارد شدگان از طریق موتورهای جستجو هم 505 نفر بوده اند که حدود 11% درصد کل ورودی ها محسوب می شوند. 

حدود یک هفته ده روز اول بعد از ثبت وبلاگ، در انتظار اولین ورودی از گوگل روزشماری می کردم اما الان به طور متوسط روزانه چندین بازدید کننده داریم که برای مثال طی هفته گذشته کمترین میزان 9 و بالاترین آن 26 ورودی ثبت شده است.(43 مورد هم درخاطرم هست(

همه ی اینها که گفته شد گزارش مختصری بود از آنچه تاکنون شده و گذشته، اما باید اعتراف کنیم، برای رسیدن به چشم انداز ابتدایی که ترسیم کرده بودیم، فاصله بسیار داریم و لازم است که روز به روز موانع و مشکلات را برطرف سازیم و عیوب و ایرادات کار را مرتفع کنیم و نواقص و کمبودها را از میان برداریم. 

اولین و شاید بزرگترین آنها، مشکل و ایرادی است که بعضی از دوستان نویسنده از ابتدا وارد می کردند و همچنان هم آن را ایراد این وبلاگ می دانند. این دوستان معتقدند نوشتن هر روزه، باعث زدگی می شود و مخاطبان را فراری داده و دور می سازد. ضمن اینکه بعضی از مطالب خوب، نخوانده باقی می مانند و یا با نوشته های بعضا سطحی از دور خارج می شوند. کیفیت مطالب هم مورد نظر هست که سرعت انتشار پی در پی مطالب، ممکن است از کیفیت و سطح نوشته ها بکاهد.

لطفا دوستان نویسنده و خوانندگان همراه و همیشگی ، حتا دوستان خواننده ای که خاموش می آیند و می روند، نظر خودتان را بنویسید که: 

1 - از انتشار هر روز ، یک مطلب جدید ، خسته و دلزده شده اید؟

2 - به نظر شما سطح مطالب وبلاگ در کل راضی کننده است؟ یا شما پیشنهاد دیگری دارید؟ 

3 - آیا ساعت انتشار مطالب خوب و مناسب است؟

اگر دوست و یا دوستانی را می شناسید که می نویسند و مایل به همکاری با وبلاگ همساده ها هستند معرفی و دعوت به همکاری کنید. عملا سه نفر از دوستان نویسنده کناره گیری کرده اند و جای ایشان خالی مانده است، به طوریکه هر روز یک مطلب دیگر واقعیت عینی ندارد.

برای ایجاد تنوع و جذب بیشتر مخاطب و همکاری وبلاگنویسان و ارتباط تنگاتنگ با ایشان، برای قسمت مطالب مهمان، به مطالب دوستان خارج از وبلاگ همساده ها، نیاز مبرم داریم. به کسانیکه می شناسید پیام دهید و از آنها برای نوشتن مطلب دعوت کنید. گمان کنم موکول کردن همه ی کارها به عهده ی مدیر وبلاگ، کمی بی انصافی باشد. اینجا وبلاگی گروهی است و از همه ی شما برای اداره و بهتر شدن کیفیت کار، نظر و تشریک مساعی می خواهیم. یا شاید از اساس روش دیگری را برای ادامه ی کار این وبلاگ پیشنهاد می کنید. پس لطفاً دقایقی را وقت بگذارید و بی ملاحظه و به طور مبسوط نظرات خودتان را بنویسید. خلاصه اینکه هیچ آداب و ترتیبی مجو هر چه می خواهد‏ دل تنگت، بگو

...

روز ولادت آقا امیر المومنین علیه السلام و روز پدر را هم پیشاپیش به همه ی شما دوستان و بزرگواران تبریک و تهنیت عرض می کنم

حرفهای خودمانی ...

مطلبی که می خوانید از سوی وبلاگ راز نهان ارسال شده که از ایشان خیلی متشکریم و چون آقای علایی به دلیل مشکلات و گرفتاری هایی که دارند از فرصت نوشتن خود استفاده نکردند و فردا هم نویسنده ای نداریم این مطلب را در این نوبت منتشر می کنیم

- امروز با همسرم رفتیم خیابون چون بعد از 20 سال جناب همسر تصمیم گرفته بود قاب عینکشو عوض کنه و دوست داشت منم باهاش برم تا در انتخاب قاب بهش کمک کنم. اولش رفتیم چشم پزشکی. همسرم می خواست مطمئن بشه شماره ی عینکش تغییر نکرده، منم که دو سه هفته ست حس می کنم یک جسم خارجی تو چشممه (تو اینترنت نوشته بود به خاطر خشکی چشم، فرد حس می کنه یک جسم خارجی تو چشمشه و چاره ش قطره ی اشک مصنوعیه ) اما چون طبابت اینترنتی افاقه نکرده بود ، بهتر دیدم دکتر از نزدیک چشممو معاینه کنه.

- اول دکتر چشم منو معاینه کرد (خانمها در هر کاری مقدمند!) و گفت: شما هم خشکی چشم دارید، هم پلک تون  سنگ سازه! 7-8 روز از پماد و قطره ای که نوشتم استفاده کنید بعد بیاید تا سنگ رو سرپایی خارج کنم! (به حق چیزای ندیده و نشنیده! شما تا حالا شنیده بودید پلک کسی سنگ ساز باشه؟) بعد از اینکه دکتر منو ویزیت کرد نوبت به همسرم رسید، خوشبختانه شماره ی چشمش تغییر نکرده بود.

- در طول مسیر چشم پزشکی تا عینک فروشی، فروشنده های دوره گرد زیادی رو دیدم که وسایلشونو روی زمین پهن کرده بودند و مشغول مگس پرونی بودند ... دریغ از یک مشتری!

- بعد از انتخاب قاب عینک رفتیم داروخونه برای اینکه قطره و پماد منو بگیریم. یکی از متصدی های داروخونه که از بچه محل های قدیمی مونه و آقای خیلی بامعرفتیه، وقتی من و همسرم رو دید با خنده گفت: شما دو تا خیلی شنگولید، وقتشه یک عروس بیارید تا حالتونو جا بیاره!

- به مرکز شهر که رسیدیم، فروشنده های روستایی رو دیدیم که سبزی ها و گیاههای کوهی این فصل رو می فروختند: جو قاسم، شنگ و شبدر، کنگر، موسیر، پونه، آویشن ...خلاصه بهار تو مرکز شهر غوغا کرده بود!

- کمی پایین تر، گزارشگر تلویزیون مشغول مصاحبه با یک آقایی بود. شنیدم که گزارشگر به اون آقا گفت: وقتی من ازت فلان سوال رو پرسیدم، شما در جواب من این جمله رو بگو! به همسرم گفتم این چه کاریه که گزارشگر جواب رو تو دهن مصاحبه شونده می ذاره؟!

- در طی مسیر و در خیابونهای مختلف شهر، همکارهای بازنشسته ی همسرمو دیدیم که دو سه تایی بی هدف مشغول گز کردن خیابونها بودند! یکی شون به شوخی به من گفت: چه کردی با این همکار ما؟ پیرش کردی! موهاش کووووووووووو؟

- بعد رفتیم عکس همسرمو از عکاسی گرفتیم، دقیقا عین کسلر تو سریال ارتش سری افتاده بود. به من گفت خوب افتادم؟ گفتم خییییییییییلی! عکس رو برای تمدید گواهینامه ی رانندگی می خواد.

- دوخت های کیفم شکافته بود، رفتیم مغازه ی تعمیر کیف تا بدوزش. تعمیرکار، دیوارهای مغازه ش رو پر کرده بود از نوشته هایی که رو برگه آچار تایپ کرده بود. چند تا از جمله ها مال شریعتی بود، گفتم این جملات تو کدوم یک از کتابهای شریعتیه که ما تا به حال ندیدیم  یک بچه حزب اللهی که تازه محاسنش در آمده بود گفت: " شریعتی یک جوجه فکلی غرب زده بوده که اروپا درس خونده و منطق غرب رو در قالب اسلام ریخته. شریعتی حتی نماز هم نمی خونده و می گفته به جای رفتن به مساجد به کلیسا برید!!! "

با تعجب گفتم: " این حرفها رو کی تو کلّه ی شما کرده؟ شما تا الان یک دونه از کتابهای شریعتی رو خوندید؟ اگه شما زمان انقلاب بودید، این حرف  ها رو نمی زدید، خیلی از جوونها به خاطر خوندن کتاب های شریعتی متحول شدند و ریختند تو خیابون و انقلاب کردند.

همسرم حرف منو ادامه داد و چند تا جمله از شریعتی در باره ی نماز گفت ....پسره در تمام مدت ساکت بود و فقط گوش می داد، نمی دونم چه کسانی و به چه نیتی این جوونها رو شستشوی مغزی می دن؟

- سوار یک تاکسی شدیم تا برگردیم خونه، راننده مدام در طول مسیر بوق می زد،  نزدیک های خونه بهش گفتم : یک آقایی به اسم لکی زاده که در فرانسه دیپلمات بوده، در خاطراتش نوشته: "در کشور فرانسه به ندرت راننده ای رو دیدم که بوق بزنه  در حالی که یک بار توی تهران شمردم و دیدم یک راننده تاکسی در مدت 45 دقیقه ای که من تو ماشینش بودم، 99 بار بوق زد! "

راننده ی تاکسی با شرمندگی گفت: شما درست می گید منم زیاد بوق می زنم.

- از تاکسی که پیاده شدیم دیدم مدرسه ی دخترونه ی نزدیک خونه مون تعطیل شده. یکی از همکارها داشت می رفت خونه. بعد از سلام و علیک، همکارم به همسرم گفت: من همیشه گفتم شما یک کاری به درگاه خدا کردید که یک فرشته نصیبتون شده، تو رو خدا قدر خانمتونو بدونید! همسرم گفت : قدرشو می دونم! اتفاقا دارم دنبال دو سه تا مثل خودش می گردم!

سلامتی آزادی

مطلب حاضر از سوی آقای بهنام طبیبیان نویسنده ی وبلاگ مدارا ارسال شده که ضمن تشکر از ایشان، شما همراهان و همساده های عزیز را بخواندش دعوت می کنم:

گلریزون می کنیم واسه کسی که آزاد میشه از این چاردیواری، که همه دنیا چاردیواریه...سلامتی سه تن: ناموس و رفیق و وطن. سلامتی سه کس: زندونی و سرباز و بی کس. سلامتی باغبونی که زمستونش رو از بهار بیشتر دوست داره. سلامتی آزادی. سلامتی زندونیای بی ملاقاتی. (سکانس ماندگار فیلم اعتراض، ساخته مسعود کیمیایی(

شاید اولین باری که واژه آزادی را شنیدم بدون آنکه مفهومش را متوجه شوم در ماجرای مسافرت خانواده آقای هاشمی در کتاب درسی دوران ابتدایی بود. وقتی که به شهر تهران رسیدند و از عظمت و شکوه میدان بزرگ آزادی سخن ها گفتند. واژه آزادی با فوتبال و ورزشگاه آزادی پیوندی دیرینه دارد. اولین جایی که مفهوم آزادی را تا حدودی درک کردم و نبودش را بسیار سخت یافتم. هنگامی بود که عازم خدمت سربازی شدم. به هر حال انسان در مراودات اجتماعی به شکل های مختلف آزادی اش محدود می شود. اما خدمت سربازی آشکارا آزادی ام را گرفت. فرمانده مان می گفت در ارتش فقط چشم قربان، خیر قربان و بله قربان شنیده می شود. حتی اگر تحکمی صورت گرفت حق سرپیچی ندارید. فقط می توانید بعد از انجام دستور به مقام مافوق گزارش بدهید. مطلب به حقی است که در تمام ارتش های جهان رعایت و اجرا میشود. چاره ای جز اطاعت نیست. این روزها اما دوشنبه های شهرمان ناراحت کننده است. کسانی که از روبروی زندان شهر عبور می کنند روزهای دوشنبه انبوه کسانی را می بینند که برای ملاقات زندانیان پشت در منتظرند. مسلما کسی که محکوم به حبس شده لابد قصور و تقصیری داشته است. روی صحبتم با کسانی است که شکایتی شخصی داشته اند و یا برای مهریه یا مبالغ اندک چک و سفته از کسی او را به زندان انداخته اند. بدترین شکنجه برای انسان گرفتن آزادی اوست. مجازات زندان یکی از سخت ترین مجازات ها در همه جهان است. شاید خانواده ای از فروپاشی مصون بماند اگر کسی از شکایتش صرف نظر کند شاید بزرگ ترین هدیه دنیا هدیه آزادی به دیگران باشد شاید...