یادآوری یه امر خطیر

سلام

صدها فرشته بوسه بر آن دست زنند کز کار خلق یه گره بسته وا کنند

نخست:

مدرن شدیم و سبک زندگیمان عوض شده است، امـــروز با وجود شونصد وسیله رفاهی درون منازل، برآوردن نیازهای زندگیمان بدون کمک دیگری، براحتی امکان ‌پذیرست. شاید همین گسترش وسایل ارتباطی گوناگون، بخشی از زمینه‌ های نیاز ما به داشتن ارتباط  با همسایگانمان را از میان برده باشد. شاید اگر سفارش تلفنی یا اینترنتی نبود پیش می آمد برای دریافت بعضی موادغذایی یا وسایل موردنیاز فراموش شده لیست خریدمان، سراغی از همسایه بگیریم. یادش بخیر نان به هم قرض می دادیم یا سیب زمینی و تخم مرغ  ( نردبان و دیگ و بیل و سایر بماند ^_^ )

با اینکه عصر، عصر ارتباطات است گویا این سبک زندگی، ارتباطات ما را کاهش داده است. در یکی دو دهه قبل رسانه‌ ها مثل امــــروز متعدّد و شبانه ‌روزی نبودند، که  این خود باعث می‌شد به جای ارضای کنجکاوی ‌ها از طریق رسانه، انگیزه بیشتری برای دید و بازدید  وجود داشته باشد.

نسخه لاین و وایبر و واتسآپ سنتی

بعد:

به هرحال آن دوران گذشت و حال؛ اغلب خانواده ‌ها در شهرهای بزرگ شاید تنها چند همسایه نزدیک را، آن هم در حد سلام و احوال پرسی ‌های مختصر بشناسند. ( شخصا همسایگانم را به اسم نمی شناسم جز مدیرساختمان که هرماهه برای دریافت شارژ سلام و علیکی باهم داریم )

 آن روزها، ارتباط ما با همسایه ‌ها به مراتب قوی‌تر بود و اغلب هر خانواده، تمام اعضای کوچه را می‌شناخت و در غم و شادی های هم، سهیم بودیم و البته اختلافات یواشکی هم داشتیم ها. با اینهمه باز، بسیاری از ازدواج‌ها از همین ارتباطات محلّی و همسایگی شکل می‌گرفت.

آخــر:

بلاخره رسیدم به اصل مطلب... در گذشته گاه همسایه ها، نزدیک ترین و مطمئن ترین افراد بودند و در تمامی مسائل و مشکلات زندگی، نقش حمایتی آنان به خوبی درک می شد، همیاری در خانه داری تا خانه سازی ( بماند گاه همین سرک کشیدن از روی دیوار معضلی می شد برایمان منتهی شیرینی حضورشان می چربید به تلخی اش ) از جمله شیرینی ها همین معرفی خواستگار بید ( گرامی خواهران من و اغلب دختران دم بخت، با همین معرفی ها عاقبت بخیر شدند ها... )

 زیاده عرضی نیست هر چه بود صرفا ابــراز وجود همطافی بید و صدالبته تذکری برای اجرای احسنت وظایف شیرین همسایگی

برقرار بمانید و راضی

ای مادر ای زمین!

اگر به این بیاندیشیم که چه چیز مادی یا معنوی در این دنیا باارزشترین است من میگویم زمین! زمین در این دنیا بیشتر از هر چیز دیگر قابل احترام و ارزش است.هر ملتی زمینی دارند که آن را وطن یا مام میهن می نامند. در آن سر زمین استان هایی است که اهالی آن با افتخار خود را منسوب به آن می دانند.ودر هر استان شهر هایی است که مردمش غاشقانه آن را دوست دارند و در هر شهر خانه ای است که برای اعضا آن مهمترین قسمت کره خاک است.واین زمین است که روزی خودمان را از آن بدست می آوریم.باید کشاورز زاده باشی یا خودت کشاورزی کرده باشی تا این حس و این عشق را درک کنی.باید تراکتور رانده باشی بایدشخم خوردن زمین و رو آمدن خاک تیره و مرطوب را دیده باشی تا لذت آن را تجربه کنی .باید دیسک زدن و هموار کردن کلوخه های زمستانی را به چشم ببینی و خاک را در مشتت لمس کرده و با نفس عمیق بو کشده باشی تا درک کنی باید جوهای آب را با نهر کن حفر کنی و با کلش و پلاستیک آب بند درست کرده باشی.باید بذرکار به تراکتوربسته باشی و ردیف ردیف ذرت و گندم کاشته باشی تا بدانی باید روزهای گرم با سیفون از جویی به کرتی آب رسانده باشی یا شب های خنک تابستان حق آبه ات را به زمین رسانده باشی بیل به دست در زیر نو فانوس یا حتی نورماه و ستارگان آبیاری کرده باشی و صدای سیراب شدن خاک را شنیده باشی.باید در کنار مزرعه چای آتشی درست کرده باشی تا خستگی در کنی باید روزها با آفات و بیماری ها مبارزه کرده باشی تا زمانی که دانه ها سر از خاک بیرون می آورند احساس داشتن هزاران فرزند را پیدا کنی.و آنگاه که باد در مزارع  طلایی گندم موج می اندازد  نشئه ای بیشتر از هر مخدر ومستی بالاتر از هر مسکر احساس کرده باشی هنگامی که روی زمینی عرق ریخته باشی مثل آن است که خودت در آن ریشه زده باشی...  

ای مادر، ای زمین!

امروز این منم که ستایشگر توام

از توست ریشه و رگ و خون و خروش من

فرزند حقگزار تو و شاکر توام.

مراقب تاثیری که روی جهان می گذارید باشید

(هیتلر تنها 4 روز از چارلی کوچکتربود)

این سرنوشت ما دونفر بود که یکی دنیا را بخنده بیندازد

ودیگری به گریه  (چارلی)

پستو نوشت :

سلام ودرود بسیار خدمت همساده های عزیز

اولین آدینه و چهارمین روز از تاسیس همساده ها را تبریک عرض نموده ، ضمن اعلام حضور درجمع شماهمسایه های خوب و آشنا  برای همگی آرزوی موفقیت و سلامت و شادمانی دارم و امیدوارم در همساده ها شاهد حضور پررنگتر تان باشم .